IFAM, één van de grootste atletiekmeetings in België. Dat was het eerste doel van het seizoen. Daar een 5km lopen met als doel om onder de “magische” 14 minuten te lopen.
De trainingen gingen goed, wedstrijden ook. Dus ik keek er wel naar uit. De week van de IFAM moest ik enkele dagen stevig werken en de mindere nachtrust gaven mij verschrikkelijk slechte benen. Dus het verlengde weekend kwam ideaal.
Dankzij organisator Kim Barbé, mocht ik van start gaan in de A-reeks (waarvoor dank!). Dat betekent voor mij gewoon: wagonnetje aanpikken en niet lossen!
Na de start gingen de eerste 2 kilometers goed, toen viel er plots een gaatje en ik zat ingesloten. Ik bleef zitten… de 3e kilometer ging echt te traag en ik verloor 7 a 8 seconden op mijn schema. Zelf rustig gebleven en met nog 2 kilometer te gaan samen met een Duitser de gashendel open getrokken. Eén voor één atleten ingehaald, alle Belgen nog kunnen remonteren (behalve Koen Naert, die echt formidabel loopt!!) . Met nog 1 ronde te gaan, moest ik een ronde van onder de 63s uit mijn mouw schudden. Alles geven, spurten voor mijn leven en mij volledig op de eindmeet gesmeten! Verdorie, liep ik nu onder de 14.00? Het was echt nipt! Na lang wachten op de officiële uitslag kon ik tevreden huiswaarts keren. 13.59.71 !!
Bij examens of dergelijke klopt het echt niet maar geloof me, die 13 voelt beter aan dan 14, niet waar?
Tot binnenkort!
Laat een reactie achter